Proponowane zajęcia i zabawy dla dzieci w grupie II od 12-16.04.2021r
12.04.2021r – poniedziałek
1.„Legenda o Smoku Wawelskim” – słuchanie utworu i rozmowa na temat wiary we własne siły, jaką prezentował szewc Skuba.
Legenda o Smoku Wawelskim Weronika Kostecka
Czy wiecie, co upamiętnia krakowski pomnik smoka stojący u stóp Wawelu? Ten potwór jest na szczęście z metalu i nikomu nie może zrobić krzywdy, ale jego pierwowzór nie na żarty nastraszył mieszkańców Krakowa. Dawno, dawno temu, tak dawno, że nikt już nawet nie pamięta, kiedy dokładnie to się wydarzyło, w pieczarze pod Wawelskim Wzgórzem zamieszkał najprawdziwszy, straszliwy smok ziejący ogniem. Gdy wydawał z siebie złowrogi ryk, drżały ściany wszystkich domów, a nawet ściany zamku, w którym mieszkał król Krak. Smok polował na pasące się owce i inne zwierzęta. Pożerał je, a gdy tylko ponownie zgłodniał, znów wyruszał na łowy, wprawiając w przerażenie wszystkich mieszkańców. Zdarzało mu się też porywać bezbronne dziewczęta. Ze strachu o swoje córki i żony krakowianie sami zaczęli podrzucać mu pod jaskinię tłuściutkie owce z nadzieją, że gdy potwór się naje, nie będzie polował. Wszyscy jednak drżeli na myśl, że w końcu zabraknie zwierząt… Król Krak rozmyślał od rana do wieczora, jak się pozbyć smoka. Ogłosił nawet, że śmiałek, który zabije potwora, dostanie w nagrodę rękę królewskiej córki. Kolejni rycerze stawali do walki ze smokiem, ale żaden z nich nie zdołał go pokonać. Tym, którzy mieli szczęście, udawało się uciec; innych smok pożerał, i to razem ze zbroją. Królewna płakała, król nie spał po nocach ze zmartwienia, a mieszkańcy byli coraz bardziej przerażeni. Któregoś dnia do zamku przybył szewczyk Skuba i skłonił się przed królem. – Wiem, jak uwolnić Kraków od tego podłego potwora! – obwieścił. Król wysłuchał całego planu. „To się może udać!” – pomyślał. Jeszcze tego samego dnia szewczyk zamknął się w swoim warsztacie i przystąpił do pracy, dodając sobie odwagi wesołą piosenką:
Może nie jestem rycerzem, ale w swój rozum wierzę!
Wiem, jak Kraków ocalić, król mnie na pewno pochwali!
Potwór nie będzie już szkodzić. Król mnie za to nagrodzi!
Oto, co wymyślił Skuba: zdobył gdzieś piękną, owczą skórę, wypełnił ją siarką i smołą, a następnie zszył wszystko tak zręcznie, że wypchana owca wyglądała jak żywa. Nad ranem podrzucił ją pod smoczą pieczarę. Gdy tylko smok się obudził i poczuł, że jest głodny, wypełzł na zewnątrz i zauważył smakowicie wyglądającą, tłuściutką owcę. Rzucił się więc na nią i połknął w całości, mlaszcząc z apetytem olbrzymim smoczym jęzorem. Minęło jednak zaledwie kilka chwil, gdy uczucie sytości ustąpiło miejsca straszliwemu pożarowi żołądka. Potwór poczuł, jak gdyby ogień trawił go od wewnątrz! Z upiornym jękiem smok rzucił się do brzegu Wisły i chcąc ugasić pragnienie, począł pić wodę; pił i pił, aż napęczniał tak bardzo, że nagle pękł z hukiem i rozpadł się na milion kawałków! Mieszkańcy Krakowa wiwatowali na cześć sprytnego szewca, a król Krak dotrzymał słowa: wkrótce Skuba i królewna stanęli na ślubnym kobiercu. Skuba opływał od tej pory we wszelkie dostatki, żal mu było jednak porzucić swoje ulubione zajęcie… dlatego nadal szył poddanym buty!
Rodzic zadaje dziecku pytania do wysłuchanego utworu:
-Jaki straszliwy potwór mieszkał dawno temu w Krakowie?
-Co stawało się z rycerzami, których król wysyłał do walki z potworem?
-W jaki sposób Skuba zgładził potwora?
-Czy szewczyk pokonałby smoka, gdyby nie wierzył w siebie i swój plan?
-Dlaczego?
2.„Smoku do pieczary” – zabawa ruchowa
Rodzic gra wolno np. na bębenku (łyżka drewniana i pokrywka). Dzieci – smoki poruszają się ociężale po pokoju, wydając „smocze jęki”
Na hasło- „ Smoku do pieczary” – siadają na wyznaczone miejsce np. kocyk,
Zabawę powtarzamy kilka razy.
3.„Kiedy i dlaczego trudno nam uwierzyć w siebie?” – rozmowa kierowana.
Dziecko wypowiada się na temat tego, czego nie lubi robić z braku wiary w siebie.
Rodzic zapisuje na kartce pomysły lub tworzy schematyczne obrazki. Może również wcześniej przygotować ilustracje przedstawiające sytuacje, w których dziecko często czuje zakłopotanie i niepewność. Dziecku będzie wówczas łatwiej zrozumieć „wiarę i brak wiary w siebie”. Następnie R. rozmawia z dzieckiem na temat tego, dlaczego w niektórych sytuacjach trudno uwierzyć w siebie i coś zrobić, oraz o towarzyszących temu uczuciach (obawa, że coś wyjdzie nie tak, strach przed odmową lub porażką, wstyd, że ktoś nas wyśmieje, nieśmiałość, a także ból brzucha, szybsze bicie serca, płacz).
4.Praca z KP2.25 – ćwiczenie motoryki małej, rozmowa o emocjach. Dziecko określa emocje, jakie mogą odczuwać osoby biorące udział w przedstawieniu. Wycina z bibuły kurtynę i przyklejają ją w wyznaczonym miejscu na ilustracji. Czy wiecie, co upamiętnia krakowski pomnik smoka stojącego u stóp Wawelu?
5.„Co robi szewc?” – rozmowa kierowana na temat pracy wykonywanej przez szewca. R. opowiada o zawodzie szewca i prezentuje dziecku ilustracje przedstawiające szewca w czasie pracy oraz narzędzia potrzebne do wykonywania tego zawodu.
6.„Szewc”- paca plastyczna. Pokoloruj.
13.04.2021r- wtorek
1.Zespół ludowy pieśni i tańca –„Mazowsze”- uważne obejrzenie i wysłuchanie śpiewanych pieśni you tube.
2.„Grozik” – nauka piosenki słowa i muzyka tradycyjne, omówienie jej treści, wyklaskiwanie, wytupywanie rytmu do refrenu piosenki, inscenizowanie ruchem jej treści, wspólne śpiewanie (you tube) nauka tańca, trzymanie się za ręce, ręce trzymają przed sobą i skrzyżowane.
„Grozik” – słowa i muzyka tradycyjne You tube
Poszło dziewczę po ziele, – dz poruszają się w parach po obwodzie koła- cwał boczny
po ziele, po ziele – zmieniają kierunek ruchu i dalej poruszają się po obwodzie koła
Nazbierało niewiele, niewiele, hej! – na słowo „hej” – dz zatrzymują się, stojąc twarzami do siebie
Przyszedł do niej braciszek – tupią w miejscu
Połamał jej koszyczek. – klaszczą w dłonie
Oj ty, ty, oj, ty, ty – grożą palcem, na przemian prawej i lewej ręki
Za koszyczek zapłać mi. – chwytają się za ręce i wykonują obrót w parach lub obrót dookoła własnej osi
Oj ty, ty, oj, ty, ty – j. w.
Za koszyczek zapłać mi. – j. w.
3.„Zespół ludowy” – ćwiczenia ruchowe i ruchowo słuchowe – zabawa w parach.
Przy piosence „Grozik” – youtube rodzic z dzieckiem tańczy podobnie jak zespół pieśni i tańca np.
– rodzic klęka , a dziecko kręci się wokół i zamiana
-pary tańczą haczyki – splatając ręce pod łokciami kręcąc się w jedna stronę. Później zmiana rąk i obroty w drugą stronę.
14.04.2021r – środa
1 „Co to jest film? – rozmowa kierowana, dz oglądają zdjęcie kamery filmowej i kadrów ze znanych bajek lub oglądają film z you tybe, zapoznanie z pojęciem film animowany czyli rysunkowy lub kreskówka.
2.„Filemon i Bonifacy” – słuchanie wiersza i rozmowa na jego temat, oglądanie odcinka filmu animowanego opowiadającego o przygodach tytułowych bohaterów
Filemon i Bonifacy Urszula Machcińska
Tu są uszka, tam ogonek.
Proszę: oto Filemonek.
Prawie cały jak śnieg biały.
Taki śliczny kotek mały.
Dzieci lubią tego kotka.
Chce go głaskać, kto go spotka.
Jest tam jeszcze Bonifacy.
Czuje się jak w kociej pracy.
Filemona wciąż pilnuje,
Bo ten cały czas figluje.
Bonifacy ma futerko
Całe lśniące jak lusterko.
Lubi mięsko, ciepłe mleczko,
Kocią karmę i jajeczko.
Odwiedź kiedyś koty oba.
Każdy z nich Ci łapkę poda.
Chyba, że będą zmęczone.
Może miały trudny dzionek?
Rodzic zadaje dziecku pytania do wysłuchanego utworu:
– Jak nazywają się bohaterowie wiersza?
-Jak wygląda Filemon?
-Jak wygląda Bonifacy?
-Co lubią robić koty z wiersza?
Następnie pokazuje dziecku ilustracje obu kotów z bajki „Przygody kota Filemona” oraz zaprasza do obejrzenia jednego jej odcinka.
Po obejrzeniu filmu R. pyta dziecko, czy rozpoznało bohaterów z bajki, i prosi o opowiedzenie ich przygód. https://www.youtube.com/watch?v=hjq7_uUIwHo
3.„Kocia muzyka” – dziecko wybiera dowolną piosenkę lub melodię i nuci ją w „kocim języku”. Miau, miau, miau itd
4. Praca plastyczna- „Dziwny świat kota Filemona
1.Jak powstaje film animowany – zabawa dydaktyczna.
Rodzic przedstawia schematyczny rysunek kota, następnie tłumaczy jak tworzono filmy animowane, pokazując kilka obrazków różniących się tylko położeniem jego ogona (ogon pod katem 90 stopni, kolejny ogon pod kątem 70 stopni itp.) R. szybko zmienia kolejne kartki, na których kot jest statyczny, a ogon się porusza.
15.04.2021r – czwartek.
1. W teatrze – słuchanie wiersza M. Szeląg i rozmowa nt teatru (scenografii, sali, sceny, kurtyny , aktorów, masek, kostiumów, afiszu, biletów itp.) z wykorzystaniem rekwizytów i ilustracji. W teatrze – spontaniczne wypowiedzi dz na podstawie własnych doświadczeń
W teatrze Marlena Szeląg
W wygodnym fotelu siedzę w teatrze,
przed siebie na scenę wciąż patrzę, i patrzę…
Wtem gasną światła w wielkiej sali,
wszyscy rozmawiać zaraz przestali.
Do góry pnie się czerwona kurtyna,
bo właśnie spektakl się rozpoczyna.
Już scenografia wprawia w zdumienie,
do zamku przeniesie nas przedstawienie.
Wtem aktor wchodzi w złotej koronie
i siada dostojnie na wielkim tronie.
A z nim aktorka w sukni balowej,
odgrywa rolę mądrej królowej.
Już słychać w dali trąby i dzwony,
poddani składają niskie ukłony.
Wtem rycerz pojawia się w lśniącej zbroi,
a obok niego koń płowy stoi.
Lecz koń ten nie jest żywą istotą,
jest rekwizytem, ręczną robotą.
I chociaż z drewna jest wyrzeźbiony,
to w przedstawieniu jest ożywiony.
I szybko tak mija mi czas w teatrze,
a gdy się boję, na scenę nie patrzę!
Kiedy się smucę lub kiedy wzruszę,
łezki w chusteczkę wytrzeć wnet muszę.
Są też momenty wielkiej radości,
skąd tyle emocji w mym sercu gości?
Teraz aktorzy zdejmują maski,
chyba czekają na widzów oklaski?
Z uśmiechem nisko nam się kłaniają,
wielkie uznanie i brawa dostają!
Czerwona kurtyna się opuściła
i całą scenę znów zasłoniła.
Wtem błysły światła w wielkiej sali,
wszyscy ze swoich foteli wstali.
I to już koniec jest przedstawienia
– Teatrze magiczny, do zobaczenia!
Rodzic zadaje dziecku pytania do wysłuchanego utworu:
-W jakie miejsce przeniósł nas wiersz?
-Po co chodzi się do teatru?
– Jacy bohaterowie występowali w spektaklu, o którym opowiadał wiersz?
– Co możemy zobaczyć i znaleźć w teatrze?
(R. rozmawia z dzieckiem i na temat scenografii, sali, sceny, kurtyny, aktorów, masek, kostiumów, afiszu, biletów itp.)
-Jakie emocje, uczucia może w nas wzbudzić przedstawienie teatralne?
2. Fil edukacyjny – „Jak powstaje spektakl teatralny?” https://www.youtube.com/watch?v=TkBHN9TYP-0
3.„Kurtyna do góry, kurtyna w dół” – zabawa ruchowa.
Dziecko maszeruje po sali w rytmie granym przez R. na tamburynie, trzymając za rogi
chusty w kształtach prostokątów lub kwadratów. Gdy muzyka cichnie, R. podaje hasło:
Kurtyna w dół! – dziecko chwyta chusty za dwa rogi, wyciąga do góry ręce, staje na
palcach i powoli kuca, naśladując chustą opuszczanie kurtyny. Gdy muzyka cichnie i R.
podaje hasło: Kurtyna w gorę! – dziecko kuca i chwyta chustę za dwa rogi, po czym
powoli wstaje, wyciąga ręce do góry i stoi na palcach, naśladując chustą podnoszenie
kurtyny. Wznowienie gry na tamburynie jest znakiem do dalszego marszu.
4.Praca z KP2.26 – ćwiczenie grafomotoryczne, rysowanie masek po śladzie. Kolorowanie drugiej połowy maski tak, aby wyglądała jak pierwsza.
16.04.2021r – piątek
1.„Co to jest opera?” – rozmowa kierowana. Rodzic pokazuje dziecku ilustrację z dowolnej opery. Następnie tłumaczy, że opera to taki rodzaj przestawienia teatralnego, w którym aktorzy rozmawiają ze sobą, śpiewając, a muzyka buduje nastrój opowieści. Na koniec rozmowy R. może włączyć dziecku fragment dowolnego libretta, gdzie śpiewają soliści i zespół. https://www.youtube.com/watch?v=cFs1Ak21Sbk np. „bajka o krasnalku Wokalku…”
2.„Jak działa telefon” – zabawa badawcza, eksperyment.
Rodzic robi dziurki w dnach dwóch plastikowych kubeczków. Następnie przeciąga dość długi sznurek (ok. 2 m) przez otwory i zawiązuje jego końce. Gdy telefon jest gotowy, dziecko trzyma przy uchu jeden kubeczek, a R. mówi do drugiego kubeczka jakieś hasło. Dziecko przekazuje to, co usłyszało. Uwaga! Telefon będzie działał, jeżeli podczas przekazywania informacji sznurek łączący kubeczki będzie bardzo naprężony (fale dźwiękowe rozchodzą się po sznurku). Zabawa w parach, tworzenie dialogów;
3. Cześć, żółwik, piąteczka.. – zab ruchowa – dzieci i rodzice chodzą pojedynczo po pokoju, na hasło „cześć” podchodzą do siebie i witają się podając sobie ręce, żółwik – przybijają żółwiki, piąteczki – przybijają całe dłonie, zabawę powtarzamy kilka razy.
4. Praca z KP2.27 – ćwiczenie motoryki małej, układanie historyjki obrazkowej. Dziecko wycina trzy obrazki, a następnie układa je we właściwej kolejności i przyklejają na kartce. Na zakończenie opowiada historyjkę obrazkową „Bawimy się w teatr”.
5. „Dobre maniery w teatrze” – rozmowa kierowana. R. zadaje pytania na temat tego, jak należy zachować się w teatrze. Dziecko po każdym zdaniu robi minę uśmiechniętą lub smutną (jeżeli zachowanie opisane przez R. jest dobre –dziecko się uśmiecha, jeżeli było niewłaściwe robi minę smutną) i kończą zdanie: Jeśli… to jesteśmy źli/szczęśliwi, bo nam przeszkadza/nie przeszkadza. – Jeśli w teatrze twój sąsiad rozmawia, to…, bo nam przeszkadza. – Jeśli w teatrze twój sąsiad grzecznie siedzi na swoim miejscu i jest cichutko, to…, bo nam nie przeszkadza. – Jeśli w teatrze twój sąsiad kręci się na swoim miejscu, wstaje i siada, to… – Jeśli w teatrze twój sąsiad żuje głośno gumę i je cukierki, szeleszcząc papierkami, to… R. może dowolnie modyfikować zabawę tak, aby omówić wszystkie aspekty kulturalnego zachowanie w teatrze.
